Ojciec Święty Jan Paweł II wynosząc o. Jakuba Lavala na ołtarze 29 kwietnia 1979 roku w Rzymie nazwał go: "Patronem swego pontyfikatu".
Jakub Dezyderiusz Laval urodził się 18 września 1803 roku we Francji. Pochodził z bardzo zamożnej rodziny. Po rocznym pobycie w niższym seminarium edukację kontynuował w Kolegium św. Stanisława w Paryżu.
Lekarz
Następnie odbył studia medyczne. Po uzyskaniu doktoratu z medycyny powrócił do rodzinnej Normandii i w małej miejscowości pracował jako lekarz. Od samego początku zdobył sobie wielkie uznanie lokalnej społeczności jako gorliwy, dobry i wyjątkowy lekarz, od ubogich niepobierający żadnego wynagrodzenia.
Prezbiter
Powołaniu lekarskiemu zaczęła towarzyszyć myśl niesienia pomocy duchowej. Mając 32 lata wstąpił do seminarium św. Sulpicjusza w Paryżu. Zauważono w nim rozmodlenie, głęboką duchowość, wielkie poświęcenie i umiłowanie do służby ubogim. Po święceniach został proboszczem małej parafii. W niedzielnych Mszach Świętych uczestniczyło tylko kilkanaście osób. Ksiądz Laval był gorliwym i świątobliwym duszpasterzem.
Misjonarz
W sierpniu 1840 roku dowiedział się o planach o. Franciszka Marii Pawła Libermanna dotyczących misyjnego zgromadzenia dla pierwszej ewangelizacji w Afryce. Z zapałem i ochotą przyłączył się do tego dzieła. W 1841 roku popłynął na wyspę Mauritius. Wyspa liczyła wówczas 140 tys. mieszkańców, w tym ok. 80 tys. katolików, z czego tylko jeden procent uczestniczył w niedzielnych Mszach Świętych. Ojciec Jakub żył bardzo ubogo i wszystkim okazywał dobre serce i szacunek. Zwykł nazywać tubylców "swoimi dziećmi", a oni chętnie nazywali siebie "dziećmi ojca Lavala". Szybko opanował miejscowy język kreolski i napisał w tym języku tzw. Mały i Wielki Katechizm.
Ojciec Jakub Laval zmarł 9 września 1864 roku. Na całym Mauritiusie zapanowała żałoba. W uroczystościach pogrzebowych wzięło udział ponad 40 tys. "dzieci ojca Lavala".